تعیین فراوانی عوارض طولانی مدت پروتزی و میزان سلامت پریودنتال ایمپلنت های تحت درمان با تکنیک all on four در ریج های شدیداً تحلیل رفته

خلاصه ضرورت اجرای طرح

امروزه طرح درمان های مختلفی برای بی دندانی کامل فک بالا و پایین وجود دارد. اگرچه این درمان ها موفقیت آمیز گزارش شده اند، اما همواره با پیچیدگی ها و مشکلاتی همراه بوده اند. به دنبال بیماری های پریودنتال پیشرفته، استفاده از پروتزهای متحرک نامناسب (ill fitting) و بخصوص بی دندانی های طولانی مدت، حجم زیادی از استخوان فکین از بین می رود و در نهایت با ریج های به شدت آتروفیک مواجه هستیم. تکنیک های مختلفی در چنین موارد کلینیکی معرفی شده اند. ولی این روش ها مشکلات خود را نیز دارند؛ مانند افزایش طول دوره درمان، افزایش هزینه، موربیدیتی در ناحیه دهنده پیوند، پیش آگهی مشکوک نتیجه پیوند استخوان و درد و ناراحتی بعد از جراحی (cucchi ۲۰۱۹). در کنار تمام این موارد ما با بیماران بی دندانی مواجه هستیم که متقاضی درمان های پروتزی ثابت هستند، ولی به علت سن بالا یا مشکلات سیستمیک و یا عدم تمایل به انجام درمان های بازسازی استخوان پیشرفته امکان دریافت پروتز ثابت معمول را ندارند.
یکی از روش هایی که در این افراد توصیه می شود تکنیک All-on-four و ساخت پروتز متکی به آن به صورت بارگذاری فوری(immediate loading) است. در سال ۱۳۸۶ در یک مطالعه بالینی غیر تصادفی نتایج یکساله تکنیک All-on-four با دو حالت بارگذاری فوری و تاخیری در ریج های به شدت تحلیل رفته مقایسه شده اند. نکته بالینی بسیار مهمی که در مطالعات ایمپلنت های دندانی اخیراً بسیار مورد توجه است، نتایج دراز مدت این درمان هاست.
از این رو ما بر آن هستیم که نتایج درازمدت درمان All-on-four را بر روی بیمارانی با ریجهای شدیداً تحلیل رفته که به دو صورت بارگذاری فوری یا تاخیری درمان شده اند، بررسی کنیم. نتایج درازمدت تعدادی از این بیماران در پایان نامه ای با کد اخلاق (IR.TUMS.VCR.REC ۱۳۹۶.۳۹۲۱) بررسی شده است و اطلاعات بالینی و رادیوگرافی آن ها موجود است. هدف از این طرح کسب کد اخلاق برای افزودن اطلاعات تعدادی از بیماران تحت درمان با همین روش است که مرحله پیگیری آن ها نیز ثبت شده است، ولی در حجم نمونه مطالعه قبلی قرار نداشتند و لذا وارد پروپوزال تحقیقاتی قبلی نشده بودند.